സാലഭംഞ്ജിക

നൂറുതേച്ച വെറ്റിലയാല്‍
നീ മുറുക്കിത്തുപ്പുകില്‍
പ്രണയതാള ശ്രുതികളെന്‍റെ
നെഞ്ചുടച്ചു മാഞ്ഞിടും

തണ്ടുടച്ചു തകര്‍ന്ന കല്ലില്‍
മാറുകൊത്തി നീയൊരുക്കേ
കുളിരുകൊണ്ടായുളിമുനയില്‍
സാലഭംഞ്ജിക ണാന്‍ ജനിക്കും

കാമ ദേവ കടാക്ഷമുള്ളോരു
അംഗമോടെ രചിക്കുകില്‍
നാദ താള സ്വരങ്ങള്‍പാടി
ദേവനര്‍ത്തകി ഞാനുണരും

അമ്പലത്തിന്‍ ചുറ്റളയില്‍
ലാസ്യമോടെ നടിച്ചിടും
തണുലുപാകും ഗോപുരത്തെ
ശിരസ്സിലേറ്റി നമിച്ചിടും

തുണിയുരിഞ്ഞ നാഭി, യോനി
നീ വരച്ച കൗതുകം
മണിയറില്‍ പോയ മാന-
ത്തുടികളെന്‍റെ മൗനവും

എള്ളരച്ച എണ്ണചേര്‍ത്തു
നീ മിനുക്കിയ മാറിടം
കനലെരിഞ്ഞു കനവുടഞ്ഞു
തേങ്ങിടുന്നൊരു പൂമുഖം

ഉളിമുനകള്‍ കോറിടുന്ന
ശിലകളെന്‍റെ നെഞ്ചകം
ഉടലുമാത്രം കണ്ടടുത്ത
നിന്‍റെ പ്രേമ ശയ്യകള്‍

നീ പറഞ്ഞ മന്ത്രമെന്‍റെ
കാതുടച്ചു പോകവെ
നീ സ്ഖലിച്ച രേതസ്സെന്‍റെ
നോവുപാത്രമായിടും

എന്നുമീ കടയ്ക്കലെന്‍റെ
കണ്ണു നീരുപെയ്യുവാന്‍
നീ പടുത്ത കോവിലില്‍
കാവലാളു ഞാനിതാ.