ദൈവം മനുഷ്യനോട്

ഹൃദയക്ഷേത്രത്തിലെ വിഗ്രഹമായി ഞാന്‍
നിന്നില്‍ കുടിയേറി നില്‍പതല്ലെ
പിന്നെന്തിനീ കൊട്ടാരമന്നെത്തളയ്ക്കുവാന്‍
എന്തിനീ മോഹമാം മന്ത്രങ്ങളും
അക്ഷരജാലത്തില്‍ നീ തീര്‍ത്തുവയ്ക്കുന്ന
മന്ത്രച്ചരടിലായ് ഞാനുറങ്ങേ
വീട്ടുതടങ്കലിലെന്നെത്തളച്ചു നീ
വാതില്‍ തഴുതിട്ടു പോയിടുന്നൂ
ആവാഹനത്തിന്‍റെ മന്ത്രങ്ങള്‍കൊണ്ടെന്നെ
വിഗ്രഹക്കൂട്ടിലുറക്കിടുമ്പോള്‍
ബന്ധിച്ചുനീയെന്‍റെ പാദങ്ങള്‍തന്നെയും
അഷ്ടബന്ധത്തിനുരുക്കിനാലെ
ഓട്ടുമണിയിലെ ശബ്ദങ്ങള്‍കൊണ്ടെന്നെ
കൊട്ടിയുണര്‍ത്തുവാന്‍ വന്നുനീയും
എന്നിട്ടും നിന്നിലെ പ്രാണനായ് നില്‍ക്കുന്ന
എന്നെ നീ തെല്ലും ഉണര്‍ത്തിയില്ല
ധാര കഴിഞ്ഞെന്‍റെ വിഗ്രഹക്കൂട്ടിലായ്
നീ ചേര്‍ത്തുവയ്ക്കും വരക്കുറികള്‍
എന്നുമനുഗ്രഹമാണെന്നു ചൊല്ലി നീ
പങ്കിട്ടു പങ്കിട്ടു നല്കിടുന്നു
കൊട്ടാരക്കെട്ടിലെ കുഞ്ഞുകുടുസ്സിലായ്
ആയിരം ദീപങ്ങള്‍ നീ തെളിക്കെ
ബന്ധനച്ചൂടിന്‍റെ മന്ത്രമായുരുകിഞാന്‍
പൂവിന്‍ പുതപ്പിലൊളിച്ചിടുന്നു.
ബന്ധനക്കൂട്ടിലെ കുഞ്ഞുകവാടത്തില്‍
നിന്നിലെ നന്മയൊളിച്ചിടുമ്പോള്‍
ഹൃദയമണികൊണ്ടു മെല്ലത്തുറക്കുക
നീ തന്നെ ഞാനെന്നറിഞ്ഞിടുക