ഒരു കടല്‍ക്കര

ഒരുപൊട്ടുകുത്തി ആകാശവഴിയിലായ്
കതിരവന്‍ നില്‍ക്കുന്നു സന്ധ്യപൂകാന്‍
കടലിരമ്പല്‍പൂണ്ട തിരയിലെ കാഴ്ചകള്‍
സ്മൃതിയിലേക്കെന്നെ വലിച്ചിഴയ്ക്കേ
കാലങ്ങള്‍ തുന്നിയ ജീവിതകുപ്പായം
ഓടങ്ങള്‍ പോലെ കരയ്ക്കടിഞ്ഞു
മിന്നുന്ന സ്വപ്നങ്ങള്‍ കാഴ്ചത്തറയിലെ
വിളക്കുകള്‍ മെല്ലെ തെളിച്ചുവച്ചു
അഞ്ചുവയസിന്‍റെ കുപ്പായമിട്ടൊരാള്‍
രംഗത്തായ് സ്ലേറ്റിലെഴുതിടുന്നു
പിന്നവന്‍ മെല്ലെയെഴുന്നേറ്റിറമ്പിലായ്
മഴകണ്ടു തന്നങ്ങു നിന്നിടുന്നു
മഴയിലെകൗതുകം മുന്നിലായെത്തുമ്പോള്‍
അറിയാതെ അവനങ്ങു നനഞ്ഞിടുന്നു
ചേമ്പില തണ്ടുമാ കടലാസുതോണിയും
തെങ്ങിന്‍ ചുവട്ടിലൊഴുക്കിടുന്നു
പച്ചണ്ടി പിച്ചുന്നു കീശയിലാക്കുന്നു
കറകൊണ്ട് തുടയങ്ങു പൊള്ളിടുന്നു
വിളക്കിന്‍ നിറങ്ങളീരംഗത്തു മാറുമ്പോള്‍
കാലമവനെ വളര്‍ത്തിടുന്നു
പ്രണയത്തിന്നിടവഴി ഓരെത്തിലെവിടെയോ
അവന്‍നട്ടറോസയ്ക്ക് മൊട്ടുവന്നു
കിളിമൊഴികൊഞ്ചലും പുളകുവുമായതില്‍
ഇതളുകള്‍ മെല്ലെ വിരിഞ്ഞുവന്നു
പ്രണയത്തിന്‍ തീഷ്ണതമങ്ങുമ്പോള്‍ തന്നെയും
അവനാ കരങ്ങള്‍ പിടിച്ചിരുന്നു
സ്നേഹത്തിലായവര്‍ കാണാത്തനോവുകള്‍
ജീവിതപൊയ്കയില്‍ വന്നുചേര്‍ന്നു
പ്രശ്നമില്ലായ്മതന്‍ പ്രശ്നത്തില്‍ ചേര്‍ന്നവര്‍
മൗനത്തിന്‍ ശാന്തത തീര്‍ത്തുപിന്നെ
അകലങ്ങളില്‍ത്തന്നെ അറിയുന്നു പിന്നവര്‍
അണയാത്ത പ്രണയത്തിന്‍ ബാക്കിപത്രം
തിരവന്നുവീണ്ടുമാ പ്രണയത്തിന്‍ പൂക്കളെ
കരയിലായ്ത്തന്നെ നിറച്ചിടുന്നു
കുങ്കുമ സൂര്യനാ വഴിയിലായ് വന്നപ്പോള്‍
വടികുത്തിയവനങ്ങു നിന്നിടുന്നു.